Η καχεκτική δημοκρατία

Το τυπικό τέλος της κομμουνιστικής ανταρσίας το 1949 και η στρατιωτική δικτατορία του 1967 προσδιορίζουν τα χρονικά όρια της ιστορικής περιόδου που ο τίτλος αυτού του βιβλίου χαρακτηρίζει - από αριστερή σκοπιά φυσικά- ως "καχεκτική δημοκρατία": μια αναγκαία - λόγω των συνθηκών - μέση οδό αυταρχισμού και δημοκρατίας. Εξεταζόμενη υπό το πρίσμα αυτό η "καχεκτική δημοκρατία" (ή, σύμφωνα με άλλους παραπονιάρικους επιθετικούς προσδιορισμούς, «δύσκολη», «δυσανεκτική», «περιορισμένη», «επισφαλής», «ελεγχόμενη», «πειθαρχημένη», «επιλεκτική», «κηδεμονευόμενη» κ.ο.κ.) συμπυκνώνει κατά την Αριστερά, τις κυριότερες αντιφάσεις που διατρέχουν τη νεότερη και σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία και δείχνει τι έχασε η χώρα που δεν εφάρμοσε την λαική δημοκρατία.

Στόχος του παρόντος βιβλίου -όπως υποδηλώνει και ο υπότιτλός του- δεν είναι η συνολική πολιτική και κοινωνική μελέτη της "καχεκτικής" δημοκρατίας, αλλά μόνο η διερεύνησή της κάτω από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, εκείνη που αφορά την ιστορική συγκρότηση των πολιτικών παρατάξεων, την παρουσία και δράση των πολιτικών κομμάτων στην εκλογική σκηνή. Πρόκειται για μια μελέτη δομημένη με κατευθυντήριο άξονα την εκλογική διαδικασία. Η συστηματική ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων εντάσσεται έτσι σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και υπηρετεί το κλασικό αξίωμα ότι «ιστορία είναι η πολιτική του παρελθόντος και πολιτική η ιστορία του παρόντος».